Tłumaczenia w kontekście hasła "tango" z francuskiego na polski od Reverso Context: danser le tango Tłumaczenie Context Korektor Synonimy Koniugacja Koniugacja Documents Słownik Collaborative Dictionary Gramatyka Expressio Reverso Corporate Argentine Tango - History and Styles. Music of Argentina would not be the same without tango, an incredibly significant style of music genre and accompanying social dance that is defined by the feelings of 19th-century immigrants of South America who helped to infuse this musical style with elements of sensuality, nostalgia, sadness, and closeness. Maki Orlando 36 Kochała ludzi, życie i argentyńskie tango. Była wspa-Na podbój Grossglocknera Sebastian Wieczorek 38 niałym, przepojonym dobrocią człowiekiem. Moje-Żużel w Bawarii 40 Miasto bez Joanny już nigdy nie będzie takie samo. Festyn integracyjny Edyta Pużak 43 Wspomnienie o Joanniej Wagner zamieszczamy na Fast Money. Urocze dźwięki muzyki, piękno ruchów i taniec, który w swej unikalności rodzi się bezpośrednio na parkiecie – to właśnie argentyńskie tango. Ten taniec został wymyślony przez emigrantów pod koniec XIX wieku, którzy przyjechali do Argentyny w poszukiwaniu lepszego życia. Tango argentyńskie to pewnego rodzaju połączenia różnych kultur muzycznych i tanecznych. Może dlatego jest wyjątkowe. Kiedy pierwsze kroki i dźwięki tanga pojawiły się dwa wieki temu, zaraziły publiczność swoją delikatną zmysłowością i żarliwą pasją. W Polsce tango argentyńskie zaczęło zyskiwać popularność około 10 lat temu. I co roku ma co raz więcej fanów. W niedzielę i nie tylko wieczorami miłośnicy tego tańca idą na milongi (impreza albo miejsce, na której się tańczy tango argentyńskie). Tutaj przy dźwiękach muzyki tancerze tworzą nowy taniec, ponieważ tango argentyńskie to improwizacja. Ten taniec pożądania opiera się zwłaszcza na spontaniczności, bezpośredniości ruchów i kroków tancerzy. To właśnie rysuje niepowtarzalny wzór tańca na parkiecie. Czasami tango argentyńskie nazywają tangiem społecznym. W rzeczywistości to jest to samo. Jednym z głównych atrybutów tańca jest komunikowanie i przyjemność. Przy okazji, podczas tańca pary mogą wielokrotnie zamieniać się partnerami. Ale o tym później. Historia i rozwój argentyńskiego tanga Tango argentyńskie pojawiło się prawie dwa wieki temu. W tym czasie był duży napływ imigrantów z całej Europy do Argentyny. Byli to głównie mężczyźni, zwłaszcza samotni. Początkowo argentyńskie tango było ukierunkowane na mężczyzn. Za pomocą tańca silna płeć rywalizowała o względy kobiety. Natomiast gdyby kobieta chciała wzbudzić zazdrość mężczyzny, który jej się spodobał, mogła wybrać do tańca … kobietę. W każdym razie tango argentyńskie to taniec par. A szczytem doskonałości jest taniec mężczyzny i kobiety. Tango argentyńskie stało się uniwersalnym językiem, którym komunikowali się mężczyźni i kobiety różnych narodowości i kultur. Stopniowo taniec trafił do komunalnych akademików w których mieszkali biedni emigranci z rodzinami. I tango znów się zmieniło… Koniec XIX – początek XX wieku – czas, kiedy Argentyna zaczęła aktywnie kontaktować z Europą. Młodzi ludzie z zamożnych rodzin często przebywali w Europie na studiach. To oni rozpowszechnili w Paryżu argentyńskie tango. Taniec stał się nową pasją paryskiej szlachty. Wkrótce jednak został zakazany, głównie z powodów religijnych. Ale na 30-40 lata XX wieku przypadła osobliwa epoka odrodzenia tańca. Ten czas nazywa się „złotym wiekiem tanga”. Pod wieloma względami rozkwit tańca promował argentyński piosenkarz i kompozytor Carlos Gardel. Jego sentymentalne piosenki podbiły serca Argentyńczyków. Ludzie zaczęli gromadzić się w małych salonach, gdzie było bardzo mało miejsca do tańca. Takie były pierwsze taneczne wieczory tanga argentyńskiego. Lata 80. były nowym etapem jego rozwoju. Zaczęły się otwierać szkoły tanga, muzyka stała się bardziej zróżnicowana, znacznie różniła się od klasycznej. W latach 90. ubiegłego wieku obecne tango argentyńskie zastąpiło taniec sceniczny i klasyczny. Tango argentyńskie to zawsze dialog między kobietą a mężczyzną. Od umiejętności tancerzy zależy, jak subtelnie czują taniec i jego ruchy. Partner prowadzi, ale o tym, jak „słyszy” jego partnerka, zależy piękno i emocje tańca. Tango argentyńskie – nasze czasy Aby zarazić się tym tańcem, wystarczy go raz zobaczyć. I to znaczy właśnie miłość od pierwszego wejrzenia. Dziś tango argentyńskie to chyba jeden z najbardziej znanych tańców towarzyskich. Jeśli masz już 18 lat, możesz to zatańczyć. Najważniejsze jest pragnienie, poczucie rytmu i umiejętność improwizacji. Możesz uczyć się podstawowych kroków tanecznych w specjalistycznej szkole. Mimo uniwersalności, wciąż jest to taniec ze swoją techniką oraz zasadami. Milongi odbywają się w niektóre dni tygodnia. Są one organizowane albo w szkołach argentyńskiego tanga, albo w kawiarni. Głównym warunkiem – dostępność parkietu. Popatrzeć na tancerzy mogą wszyscy, ale nie każdy może wziąć udział w tańcu. Osoba musi mieć pewien poziom wiedzy i umiejętności tanecznych. Przy okazji, przy dobrej, ciepłej pogodzie taniec tanga argentyńskiego można zobaczyć na świeżym powietrzu. Tango argentyńskie opiera się na sekwencji kroków. One rodzą się spontanicznie. Najważniejszą rzeczą w tańcu jest partner, to on „pisze” utwór w rytmie. Nie musisz kupować specjalnych butów do trenowania argentyńskiego tanga. Dla mężczyzn pasują zwykłe buty na płaskiej podeszwie i z małym obcasem, a kobiecie będą pasowały wygodne buty lub sandały, najlepiej na niewielkim obcasie. Dzisiejsi fani tanga argentyńskiego tańczą: Tango; Tango-Walc; Milonga. Wszystkie wariacje tańca różnią się muzyką, a natura ruchów, technika i zasady są identyczne. Na przykład tango-walc jest miękki i delikatny, a tango jest bardziej śmiałe. Milonga jest psotna i wesoła. Tango argentyńskie nie ma twardo ustalonego rytmu. Sami tancerze wybierają tempo i charakter tańca. Ponadto na milongach zawsze brzmi muzyka dla wszystkich rodzajów tanga. Nauczyć się tańczyć tango można w ciągu miesiąca, ale niektórzy potrzebują więcej czasu. Wszystko zależy od indywidualnych umiejętności tancerza i trenera. Nie ma żadnych specjalnych ograniczeń dla zajęć tanga. Tancerz sam sobie wybiera tempo oraz obciążenie. Wiek też nie jest przeszkodą. Znam tancerzy, którzy miłość do tańca odkryli po 60. Ten taniec jest dobrą okazją do komunikowania się oraz do dobrej zabawy. Fani tanga argentyńskiego nie konkurują ze sobą, więc nie ma zawodów w ich klasycznym znaczeniu. W tym samym czasie często organizowane są festiwale. W tym i za granicą. Jednym z warunków tańca jest zmiana partnerów. To ma swoją własną wyjątkowość. Taka zmiana tancerzy pomaga odrzucić wszelkie indywidualne cechy ruchów, tym samym wypełniając taniec alternatywami. Pamiętajcie, tango argentyńskie to improwizacja. Czasami trudno powiedzieć, dlaczego zrobiłeś ten lub inny krok w tańcu. Prawdopodobnie odbywa się to na poziomie podświadomości. Ale w tym też tkwi piękno tańca. Wiadomo, że wszystko przychodzi z doświadczeniem. Ale jeśli nauczyłeś się podstawowych kroków, do przodu, do tyłu i na bok – możesz już tworzyć swój taniec. Tango amerykańskie kontra tango argentyńskieTango amerykańskie i argentyńskie to dwa rodzaje tańca tango, które pokazują pewne różnice między nimi. Tango to termin, który przekazuje znaczenie pewnego rodzaju tańca. Należy do gatunku muzyki i tańca, który powstał na obszarze Rio de la Plata i stopniowo rozprzestrzenił się na inne części świata. Tango to bardzo żywy taniec, który przyciąga uwagę wielu ludzi. Ponieważ jest tak podziwiany, wydaje się, że różne części świata znalazły własną wersję tego pięknego tańca. Tango amerykańskie wywarło swoje wpływy od międzynarodowego tanga, które jest wyrafinowaną wersją oryginalnego tanga. Tango argentyńskie różni się od tego amerykańskiego. W tym artykule zbadajmy, jakie różnice możemy zobaczyć między dwoma stylami tańca to jest American Tango?Tango amerykańskie to tango, które zostało uproszczone w Ameryce, aby każdy mógł tańczyć. Często uważa się, że tango amerykańskie jest rodzajem tańca formalnego. Tango amerykańskie nie jest tańcem punktowym. Jeśli chodzi o muzykę, American Tango używa twardej muzyki do zauważyć, że w przypadku tango amerykańskiego wykorzystuje się więcej ciała. Jeśli chodzi o postawę ciała, American Tango stosuje taniec typu towarzyskiego. Oznacza to, że są blisko, ale nie tak blisko, jak w tanga argentyńskiego. Z drugiej strony całe ciało wprawia w ruch tango amerykańskie. Jest to bardzo ważna różnica między dwiema formami tanga, jeśli chodzi o sposób tańca. Co więcej, tancerze w amerykańskim stylu Tango mieliby nogi przyłożone do podłogi. Nie podnoszą nóg w chodzi o kontakt z ciałem American Tango, tancerze mieliby tylko kontakt na biodrach, ale jeśli chodzi o pozycję nóg, unikają kontaktu; nogi nie są ze sobą powiązane. Jeśli weźmiesz pod uwagę bliskość amerykańskich tancerzy Tango, zauważysz, że tancerze mają bliski kontakt z górnymi udami i miednicą, a nie z górną częścią to jest tango argentyńskie?Tango argentyńskie jest jedną z form tanga. Często uważa się, że tango argentyńskie jest rodzajem tańca nieformalnego. Tango amerykańskie i argentyńskie wykazują ogromne różnice między nimi. Jedną z najważniejszych różnic między nimi jest to, że tango argentyńskie jest raczej tańcem punktowym. Ważne jest, aby pamiętać, że tango argentyńskie wykorzystuje delikatną muzykę do chodzi o pracę nóg, nogi i stopy są częściej używane w tradycyjnym tanga argentyńskim. Jest to w rzeczywistości wyraźna różnica między dwiema formami tanga. Środek ciała poruszają się najpierw przez tancerzy, a następnie nogi w tanga argentyńskim. W tanga argentyńskiego zobaczysz wiele zazębiających się nóg. Ponadto tancerze byliby bliżej siebie w tangu amerykańskim. Bliskość ich ciał jest taka, że ​​biodra i nogi są prawie zamknięte. W rzeczywistości nogi tancerzy tanga argentyńskiego są splecione, a górne części ich ciał ściśle ze sobą stykają zauważyć, że dwa rodzaje tanga również wykazują różnice w stylach zamykania. Podczas zamykania tanga argentyńskiego tancerze mieliby bliski kontakt z górną częścią ciała, a nie z nogami. W tangu amerykańskim tancerze stykają się ściśle z górnymi udami i miednicą, a nie z górną częścią ciała. Ostatnią różnicą między tymi dwoma rodzajami tanga jest to, że tancerze w tanga argentyńskim często podnoszą nogi, a czasem zaczepiają je partnerami podczas tańca. Takiej akcji nóg nie widać w amerykańskim jest różnica między tango amerykańskim a tanga argentyńskiego? Rodzaje tanga amerykańskiego i tanga argentyńskiego: Tango Amerykańskie: Tango Amerykańskie to tango, które zostało uproszczone w Ameryce, aby każdy mógł tańczyć. Tango argentyńskie: Tango argentyńskie jest rodzajem tańca punktowego. Charakterystyka tanga amerykańskiego i tanga argentyńskiego:Muzyka: American Tango: American Tango wykorzystuje twardą muzykę z mocniejszym beatem. Tango argentyńskie: Tango argentyńskie używa delikatnej Tango amerykańskie: Tango amerykańskie używa pozycjonowania ciała w sali balowej tam, gdzie ciała są blisko, ale nie dotykają się. Tango argentyńskie: tancerze tanga argentyńskiego mają ciała bardzo blisko siebie, dotykając nóg i bioder. Blokujące nogi: Tango amerykańskie: Tango amerykańskie nie blokuje nóg. Tango argentyńskie: tango argentyńskie blokuje nogi. Ruch nóg:Tango Amerykańskie: W amerykańskim stylu Tango nogi tancerza pozostają na podłodze. Nie podnoszą nóg w powietrzu. Tango argentyńskie: W tanga argentyńskim tancerze często podnoszą nogi, a czasem zaczepiają je partnerami podczas dzięki uprzejmości:Tango amerykańskie Porfitron (CC BY Tango argentyńskie Jenny Mealing (CC BY Krótka historia tanga Które tango tańczymy? “Tango” jest terminem, którym określa się dwa tańce tak różne od siebie, że pod pewnymi względami trudno znaleźć jakiekolwiek podobieństwo. Czerpią z symboliki i zasad w pewnym sensie przeciwstawnych. Na potrzeby niniejszego tekstu podzielmy tango na trzy, zupełnie niezależne od siebie grupy: Tango argentyńskieTango międzynarodoweShowtangoTango argentyńskie tango argentyńskie (ang.: argentine tango): to właśnie chcesz tańczyć To właśnie tango jest tańczone na milongach, to ono stanowi kanwę unikalnego, popularnego na wszystkich kontynentach środowiska tangueros, to ono jest przedmiotem niniejszego przewodnika. Tango międzynarodowe tango międzynarodowe (ang.: ballroom tango): to nie to tango Taniec opracowany na kanwie tanga argentyńskiego z przeznaczeniem dla pokazów i turniejów. Tańczony na balach tańca towarzyskiego. Jest osadzony w zupełnie innej poetyce niż tango argentyńskie. Zdecydowanie nie gra się go i nie tańczy się go na milongach. (Taniec towarzyski skodyfikowany i zaliczany do kanonu tańców standardowych, nauczany w standardowych szkołach tańca towarzyskiego i oceniany na turniejach tańca towarzyskiego (od 1922 r.). Showtango showtango: tego się nie tańczy na milongach Produkt widowiskowy przeznaczony do oglądania przez szeroką publiczność. (Nazwą showtango określa się nie tyle nawet styl tańca, ile układy choreograficzne przygotowywane z myślą o pokazach, turniejach klasy pop (jak np. “Taniec z gwiazdami”), filmach etc. W różny sposób i w różnym stopniu czerpią one z tanga, innych tańców, pokazów zręczności etc. i ich związek z tangiem bywa różny, czasem wręcz symboliczny. Pokrewne pojęcia, to tango fantasia, tango escenario) Czym tango różni się od innych tańców towarzyskich Tango argentyńskie jest nieskodyfikowanym tańcem improwizowanym. Łatwo zrozumieć jego dość unikalną naturę przyrównując je do języka komunikacji dotykowo-ruchowej w parze. W języku werbalnym – do rozmowy konieczne są najprostsze jego części składowe – słowa, tudzież ogólne reguły tworzenia zdań, umiejętność formułowania klarownych wypowiedzi, reguły porozumiewania się. Uczenie się gotowych zdań lub dłuższych wypowiedzi da co najwyżej deklamację, nigdy zaś pasjonującą rozmowę, bo ta zawsze jest unikalna. Co więcej, zbyt ścisła kodyfikacja gramatyczna staje się gorsetem, który np. wielce utrudnia tworzenie poezji. Podobnie w tangu – taniec w parze traktować należy jako dialog, zawsze unikalny nieplanowalny; jako ciąg propozycji i reakcji. Postrzeganie tanga przez pryzmat figur i ich układów zabija wolność i dialog, stanowiące kwintesencję tanga. Veronica Toumanova, Dlaczego twój nauczyciel tanga bardzo chce, żebyś tańczył(a), a wciąż uczy cię tylko kroków? (tłum. L. Hojnacki). Dostępny: Tyle musisz umieć rozróżnić Początkujący tanguero powinien rozróżniać przede wszystkim kilka różnych tańców tańczonych na milongach. TradycyjneNoweTangowalcNuevoMilongaNeotangoTradycyjne TANGO TRADYCYJNE Metrum 2/4, tempo w granicach ok. 60-75 bpm. Taniec w parach, improwizowany, uformowany przed ponad stu laty w Argentynie i Urugwaju (właściwiej: głównie w Buenos Aires i Montevideo). Ze swojej natury (improwizacja i brak oficjalnej kodyfikacji) ma wiele odmian i styli. Tańczone na wszystkich milongach. Nowe TANGO NOWE, NUEVO, NEOTANGO, ELECTROTANGO ALTERNATIVO (TANIEC) Metrum – jak w p. [1]..[3], tempo w szerokich granicach od ok. 80 bpm. Szerokie spektrum współczesnych reinterpretacji tanga (muzyki lub/i tańca) zasługujące na szersze omówienie. Zwłaszcza pojęcie “nuevo” jest nieostre i przypisuje się mu bardzo różne desygnaty. Jest grane i tańczone w różnym zakresie na różnych milongach, często jako tzw. tanda specjalna. Tangowalc TANGOWALC, TANGO VALS Metrum 3/4, tempo w granicach ok. 170-220 bpm. Trzymiarowy taniec ściśle związany (sposób trzymania i prowadzenia, improwizacja etc.) z tangiem argentyńskim. Jest tańczony na wszystkich milongach. Zwykle jest to co szósta tanda. Tanecznie jest zbliżony do tanga; używa się niemal tych samych środków wyrazu, jednak tańczony jest bardziej płynnie. Unika się kroków i ozdobników, które wymagałyby spowolnienia ruchu. (Dla zupełnie początkujących, którzy niefortunnie znaleźli się na parkiecie podczas walca: traktuj bit każdego taktu (tu: pierwszą miarę) jako krok. Tempo będzie wtedy odpowiadało tangu i możesz spokojnie przespacerować tandę.) Nuevo TANGO NUEVO Tego terminu często używa się zamiennie z neotango (p. niżej), jednak tu posłużymy się jego pierwotnym zakresem znaczenia, co pozwoli nieco uporządkować szeroką i nieusystematyzowaną problematykę. Powstało w Buenos Aires w latach osiemdziesiątych XX w., kiedy po okresie utajenia tanga (patrz Dark Era) pojawiły się zręby nowoczesnej metodyki nauczania tego tańca. Twórcy nowego, stosowanego dziś powszechnie podejścia (Fabian Salas i Gustawo Naveira) opracowali opartą na współczesnym stanie wiedzy metodykę nauczania oraz wprowadzili nowe elementy tańca. Z tego punktu widzenia nauczane dziś i tańczone tango w całości… jest nuevo. Salas i Naveira zapoczątkowali w ten sposób nową falę procesu ewolucji tanga, która trwa do dziś. Milonga MILONGA (TANIEC) Metrum 2/4 (czasem 4/4), tempo w granicach ok. 160-230 bpm. Szybszy od tanga taniec zachowujący wiele jego elementów, jednak w przeciwieństwie do poważnego, dramatycznego tanga jest mniej poważny, żartobliwy. W dzisiejszej formie tańczona na wszystkich milongach. Zwykle jest to co szósta tanda. Tańcząc milongę wykorzystuje się pewne elementy tanga, jednak różnice (sposób prowadzenia, stawiania stóp, chodzenia etc.) są bardzo znaczne i wynikają zarówno z innej proweniencji milongi, jak i ze znacznie szybszego tempa. Zwykle wyróżnia się dwie jego odmiany: milonga lisa (w której tancerze stawiają stopy wraz z każdym bitem muzyki) oraz milonga con traspié, w której tancerze stosują traspiés i conrapassos, tj przenoszą ciężar ciała z jednej nogi na drugą w podwojonym tempie lub wykonują trzy kroki w czasie dwóch bitów. Neotango NEOTANGO Tym mianem określa się często freestyle’owe podejście do tanga. Z argentyńskiego tanga czerpie jego istotę – improwizację oraz stały dialog między prowadzącym i podążającą. Wykorzystuje także wiele traktowanych jako część tworzywa tańca elementów tanga takich jak sposób chodzenia, figury, ozdobniki etc. Wolność kreacji i ekspresji ma wyższy priorytet niż w tangu, zaś tradycyjne reguły – niższy. Objęcie – jak w tangu – jest zmienne, ale użytkowany zakres tej zmienności jest większy. Częściej wykorzystuje się dalekie objęcie i wspólną dynamikę ciał partnerów do kreowania ekspresywnego ruchu (np. śmiałych odmian colgad i volcad). To one już na pierwszy rzut oka odróżniają neotango od tanga tradycyjnego, a także to one tancerzy młodych lub/i mało doświadczonych pociągają często znacznie bardziej niż precyzyjna “zabawa drobiazgami” tak uwodząca zaawansowanych milongueros. Dlatego też neotango jest przez wielu zwolenników tanga tradycyjnego kojarzone z dalekim trzymaniem, wysokimi figurami i zaborczością przestrzenną. Należy jednak podkreślić, że nie stanowią one istoty neotanga, a są jedynie częścią poszerzonej możliwości wyboru środków ekspresji, z których tancerze mogą (lecz nie muszą) korzystać stosownie do temperamentu, nastroju, dostępnej przestrzeni oraz stylu interpretowanej muzyki. Tango nuevo może być tańczone do tradycyjnych tang, do muzyki Astora Piazzolli i podobnych mu twórców, do nowoczesnej muzyki “okołotangowej” (nuevo, neotango, electrotango etc.), a także do muzyki nie będącej tangiem i nie komponowanej z tą myślą. Co to jest milonga? Kiedy zacząć chodzić na milongi? Kiedy zacząć chodzić na milongi? Od razu. To niezwykle ważne. Jeżeli jesteś bardzo początkujący(a), to może nie zawsze będziesz upragnioną zdobyczą dla starych wymiataczy. Znam osobiście nader wiele smutnych przypadków prawdziwych katastrof będących udziałem osób, które zbyt długo uczyły się tańczyć przed swoją pierwszą milongą (w przyszłości umieszczę tu uzasadnienie, na razie uwierz na słowo w swoim własnym interesie – przyp. aut.). Przyjdź na milongę już po pierwszej lekcji (lepiej przed!); wcale nie musisz jeszcze tańczyć: zobacz i poznaj ludzi (to obniży Twoje obawy, bariery, ułatwi przyszły taniec), zobacz jak tańczą, jak się zachowują (praktyczna znajomość reguł pomoże Ci uzyskać większą pewność siebie), przymierz się w myślach do milongi (czy na pewno chcesz z nimi bywać i tańczyć, czy to faktycznie może być Twoje hobby?). Jeżeli w Twojej okolicy jest więcej milong, zwiedź je. Milongi bardzo się różnią… wszystkim. Może warto chodzić na inną? Może warto dojechać dalej na “lepszą” (dla Ciebie)? Zacznij tańczyć jak najwcześniej. Nikt się nie dziwi, jeżeli początkujący jest nieco nieporadny. Zwykle budzi wyrozumiałość i chęć pomocy. I radość, że jest! Każdy z nas kiedyś zaczynał! Znacznie mniej ciepłych uczuć budzi osoba, która od dawna się uczy i nie czyni postępów (a to bez milong prawie pewne). Najmniej ciepłych uczuć budzi osoba o utrwalonych złych nawykach (a to wcześniej lub później zagraża każdemu, kto długo chodzi na kursy, nie tańcząc jednocześnie na milongach lub/i tańcząc głównie z jedną osobą. Tańcz jak najwięcej od początku! Z kim się da. Taniec z inną początkującą osobą (np. koledzy z kursu) może być mniej stresujący niż z “wymiataczami”. Taniec z dobrym tancerzem jest także bardzo ważny. Jeżeli nie działają ogólne zasady (nie proszą Cię, lub nie masz odwagi po prostu zaprosić do tandy), uważam za całkiem sensowny pomysł werbalne poproszenie zaawansowanego tancerza (niezależnie od płci) o tandę połączone z prostym i naturalnym wyjaśnieniem swojego braku zaawansowania (u mnie działa – przyp. aut.). Jeżeli to możliwe, korzystaj na początku z milong dla początkujących, proś o taniec na “praktyce”; jeżeli nie ma takiej możliwości – proś na zwykłej milondze. Lepiej na samym początku, kiedy parkiet jest jeszcze pustawy. Przychodzenie na sam początek milongi jest zresztą prawie obyczajem wśród początkujących. Jak często chodzić na milongi? Jak często chodzić na milongi? Jedna milonga w tygodniu, to raczej minimum. To nie znaczy, że nie da się rzadziej. To znaczy “tylko tyle”, że inaczej nieprędko nauczysz się tańczyć na tyle dobrze, aby taniec był przyjemnością i dla Ciebie, i dla Twoich partnerów (partnerek). Częste milongi tego nie zapewnią, ale rzadkie – wykluczą. Oczywiście milonga milondze nierówna: wiele zależy od tego, czy tańczysz przez kilka godzin bez przerwy, czy też wychodzisz na parkiet do jednej lub paru tand, a także od tego czy tańczysz z jedną osobą (to źle), czy z wieloma (do dobrze). Wreszcie – sporo zależy od tego, z kim tańczysz (nie jest złym pomysłem, jeżeli nie z samymi słabymi i nie z samymi mocnymi tancerzami). Najkrócej mówiąc Najkrócej mówiąc: wieczór (zwykle organizowany regularnie, często co tydzień), podczas którego tańczy się tango argentyńskie oraz (w mniejszych dawkach) pokrewne tańce (takie jak tangowalc, milongę etc.); na milondze gra się w określonym układzie odpowiednio dobraną muzykę, zaś tancerze stosują się do milongowych obyczajów (które opisujemy poniżej) miejsce, o którym mowa powyżej); czasem jest to sala taneczna szkoły tańca, czasem lokal publiczny (np. kawiarnia, restauracja), niektóre, duże milongi odbywają się w salach przeznaczonych tylko do tego celu; ważnym elementem wyposażenia miejsca jest odpowiednia podłoga (równa i dość śliska, optymalnie parkiet). Jak odnaleźć się na milondze, czyli kilka praktycznych porad? UBIÓR BUTY I DODATKI WSZYSCY Strój. Dobór stroju na milongę powinien obejmować jednocześnie aspekty wizualny (w tym schludność, elegancja, tangowy styl i “klimat”), użytkowy (w tym swoboda ruchu, komfort własny i partnera/ki). Postulat jednoczesnego spełnienia obu tych aspektów skłania do odrzucenia strojów w których czujemy się świetnie, ale nie pasują stylistycznie do klimatu tanga (np. za mało eleganckie, zdecydowanie sportowe etc.), w których wyglądamy świetnie, które są bardzo eleganckie, ale nie mają odpowiednich parametrów użytkowych dla nas (np. mało stabilne buty, krępujące ruchy ubrania) lub dla partnerów (np. “czepliwe” ozdoby, twarde elementy, chropowate tkaniny). Różne poziomy akceptowalności dla różnych “poziomów elegancji” zależą od lokalnego środowiska oraz od rangi wydarzenia. Np. T-shirt, dżinsowe spodnie u Pań czy też koszulka z krótkim rękawem u Panów mogą być całkiem naturalne na popołudniowej praktilondze, jednak już na dobrą lokalną milongę wybiorą się tak raczej nowicjusze i zawodowi kontestatorzy stylu, zaś na encuentro milonguero taki typ stroju zostałby uznany za całkiem niestosowny. Zaawansowani tancerze odruchowo identyfikują także stroje wprawdzie eleganckie ale “nietangowe” zarówno z przyczyn stylistycznych jak i użytkowych. Warto podkreślić, że brak formalnej dezaprobaty dla “nietangowego” stroju nie zmienia faktu, iż wielu tancerzy z osobami ubranymi nietangowo tańczy mniej chętnie lub wcale. Tylko nieliczni programowo omijają partnerów/partnerki “niestosownie ubrane”. Znacznie więcej osób traktuje jednak strój potencjalnego partnera/partnerki jako ważny wskaźnik pomocny w szybkim skategoryzowaniu nieznajomej osoby na skali “obserwator – początkujący – wymiatacz” lub/i po prostu dla własnej przyjemności woli tańczyć z osobą, która swoim strojem zdradza dbałość o nastrój, szacunek dla innych uczestników, tangowe obycie oraz afirmację dla społecznych tradycji tanga. Reasumując: nawet jeżeli dla Ciebie strój jest mało istotny, to może on istotnie wpływać na Twoje możliwości wyboru partnerów i “wytańczenia się” na milondze. W dalszej części rozdziałuj skonkretyzujemy owe ogólne zasady w postaci serii konkretnych rad i zaleceń. Okulary: jeżeli nosisz okulary, to albo rozważ użycie soczewek kontaktowych, albo zdejmuj szkła na czas tańca(!). Tak postępują wszyscy doświadczeni tancerze. Okulary przeszkadzają w tańcu obojgu partnerom, czasem bardzo dotkliwie. Nawet jeżeli nie powodują bezpośrednich urazów twarzy, to zbyt często wymuszają na jednym lub obojgu partnerów nienaturalne ułożenie głowy, które obniża komfort tańca, równowagę etc. Zdjęcie okularów do tańca jest także sygnałem niewerbalnym – symbolem skupienia się na tańcu w parze. PANIE BucikiGóraDółDługośćFryzura i okoliceBuciki Buciki: lekkie, dobrze trzymające stopę, o gładkich i śliskich podeszwach (to bardzo ważne, będziesz wykonywać mnóstwo pivotów (obrotów na stopie); nawet jeżeli “dasz radę” na tępej podeszwie to silnie przeciążysz stawy, a szkoda iść na tangową emeryturę po miesiącu). Szpilki wskazane, bo inaczej będziesz stale tańczyła na palcach (ważne: pasek trzymający kostkę). Bez długich nosków. Płaska podeszwa jest możliwa, jednak zalecana tylko jako przejściowa alternatywa na zmianę (wtedy bardzo elastyczna lub dwuczęściowa – naprawdę będziesz tańczyła na palcach). Naturalnie dobre, tangowe buty profesjonalnej firmy są zwykle drogie, jednak czasem naprawdę czynią cuda. Góra Góra: unikaj sztywnych, grubszych, wydatnych, “czepliwych” ozdób z przodu (to co w lustrze wygląda świetnie, czasem jest niebywale zdradliwe w bliskim objęciu. Może uwierać Ciebie lub (częściej) partnera, utrudniać lub uniemożliwiać najprostsze skręty i obroty, może Ci lub/i Twojemu partnerowi odebrać całą radość i swobodę. Uważaj na tył na wysokości ręki partnera (na całej szerokości): zdradliwa ozdoba lubi się zaczepić o zegarek (guzik mankietu, opaskę fit) partnera w najmniej odpowiednim momencie. Szukaj tkanin miłych w dotyku, o odpowiednim poślizgu (z obu stron), zdecydowanie unikaj tkanin chropowatych, pokrytych twardymi elementami (takich jak cekiny, koraliki etc.). Dół Dół: spódnica raczej luźna, głębokie rozcięcia (lepiej więcej niż jedno) są w cenie bo pozwalają na swobodne ruchy nóg. Możesz je połączyć np. z getrami, jeżeli nie chcesz pokazywać nóg. Unikaj wąskich spódnic (dłuższe uniemożliwią pracę nóg bardziej skomplikowaną niż spacer, krótsze w większości nie będą się unosiły znacznie chętniej niż przy normalnym użyciu. Spodnie albo bardzo elastyczne (bliżej legginsów), albo bardzo luźne (ale wtedy lepiej zebrane w kostce). Długość Długość: uważaj z długim dołem. Jak bardzo łatwo zaczepić własnym obcasikiem o rąbek spódnicy, mankiet spodni etc. dowiesz się szybciej niż myślisz. W ramionach wytrawnego tancerza zapewne przetrwasz taki incydent bez upadku, jednak jest to zawsze sytuacja niebe

tango a tango argentyńskie różnice